Tuesday, February 22

Karunai Theivam kanchi Mahan

 

'காஞ்சி மகான், பக்தர்களைக் கைவிடமாட்டார். அவர்களது துன்பங்களைத் தானே ஏற்று, அவர்களைக் காப்பார் என்பது சத்தியம்'' எனும் பீடிகையுடன், உருக்கமானதொரு சம்பவத்தைப் பகிர்ந்துகொண்டார் எழுத்தாளர் அகிலா கார்த்திகேயன்.

''ஒரு நாள், 34- 35 வயதுள்ள அன்பர் ஒருவர், தன் பெற்றோருடன் திருநெல்வேலியிலிருந்து வந்திருந்தார். அவர்களுக்குக் காஞ்சி மடம் புதிய இடமாதலால், பக்தர்கள் கூட்டத்தில் இருந்து சற்று விலகி நின்றிருந்தனர்.

அந்த அன்பர் வலியால் துடித்துக்கொண்டு இருந்ததை, அவரது முகம் காட்டிக் கொடுத்தது163142_181266931905938_100000678972703_464094_4397469_n. இதை மகா பெரியவாளும் கவனித்திருக்கவேண்டும். தயக்கத்துடன் விலகி நின்றிருந்த அந்தக் குடும்பத்தாரை அருகில் வரும்படி அழைத்தார். அருகில், காஞ்சி மகானுக்குக் கைங்கர்யம் செய்துவந்த பாலு என்பவரும் இருந்தார்.

பெரியவாளின் அருகில் வந்த நெல்லை அன்பர், ''எனக்குத் தீராத வயித்து வலி சுவாமி! உயிர் போற மாதிரி வலிக்குது. பார்க்காத டாக்டர் இல்லே; பண்ணாத வைத்தியம் இல்லே! கொஞ்சமும் குணம் தெரியலே. பரிகாரம்கூட பண்ணியாச்சு. ஒரு பலனும் கிடைக்கலே. எங்க குருநாதர் சிருங்கேரி சுவாமிகளைத் தரிசனம் பண்ணி, அவர்கிட்ட என் வயித்து வலி பத்திச் சொன்னேன். 'காஞ்சிப் பெரியவரை உடனே போய்த் தரிசனம் பண்ணு; உன் கஷ்டத்தைச் சொல்லு. அவர் தீர்த்துவைப்பார்’னு சொன்னார். அதான், இங்கே வந்தோம்'' என்றார் குரல் தழுதழுக்க.

''ஓஹோ... அப்படியா சொன்னார்..?'' என்று ஏதுமறியாதவராகக் கேட்டுக்கொண்டார் பெரியவா.

அவரின் திருமுகத்தைத் தரிசித்ததுமே, நெல்லை அன்பருக்கு நம்பிக்கை பிறந்ததுபோலும்! தொடர்ந்து... ''எங்கே போயும் தீராத வயித்து வலி, என்னை விட்டுப் போகணும், பெரியவா! நீங்களே கதின்னு வந்திருக்கேன். உங்க அனுக்கிரகம் கிடைக்கலேன்னா... இந்த வலியோடயே நான் இருக்கணுங்கறதுதான் விதின்னா... தினம் தினம் வலியால துடிதுடிச்சுக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா சாகறதைவிட, இங்கேயே இப்பவே என் உயிரை விட்டுடலாம்னு வந்துட்டேன். பெரியவாதான் என்னைக் காப்பாத்தணும்'' என்று கதறினார்.

பெரியவா, சிறிது நேரம் கண்மூடித் தவம் செய்யும் பாவனையில் அமர்ந்திருந்தார். அங்கிருந்த எல்லோரும் அவரையே கவனித்துக்கொண்டிருக்க... நெல்லை அன்பர் தனது வயிற்று வலி மெள்ள மெள்ள விலகுவதுபோல் உணர்ந்தார். சிறிது நேரத்தில், ''இப்ப என் வயித்து வலி பூரணமா போயிடுத்து, பெரியவா!'' என்று வியப்பும் கண்ணீருமாகச் சிலிர்த்துச் சொன்னவர், பெரியவாளை சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து நமஸ்கரித்தார். அவருடைய பெற்றோரும் நமஸ்கரித் தனர். பிறகு, பெரியவாளிடம் அனைவரும் விடைபெற்றுக் கொண்டு, திருநெல் வேலிக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றனர்.  

ஆனால், அன்றிலிருந்து பெரியவா என்னவோபோல் சோர்ந்து காணப்பட்டார். கருணையே உருவான காஞ்சி மகான், தனது வயிற்றில் ஏதோ வேதனை வந்தாற்போல் துன்பப்படு கிறார் எனத் தெரிந்தது. பெரியவா அடிக்கடி சுருண்டு படுப்பதையும், புரண்டு தவிப்பதையும் கண்ட மடத்து பாலு, செய்வ தறியாது கலங்கினார்.

பெரியவாளுக்கு பி¬க்ஷ தயார் செய்யும் கைங்கர் யத்தைச் செய்து வந்தவர் பாலுதான். பெரியவா படும் பாட்டைப் பார்த்து, தான்தான் பி¬க்ஷயில் ஏதேனும் தவறு இழைத்து விட்டோமோ என்கிற குற்ற உணர்ச்சியில் அவர் மருகத் தொடங்கினார். தன் குலதெய்வமான ஸ்ரீவைத்தீஸ்வரனைத் தரிசித்துப் பிரார்த்தித்தால் தேவலை என்று அவருக்குத் தோன்றியது.

மறுநாள் ஏகாதசி என்பதால், சௌகரியமாகி விட்டது பாலுவுக்கு. அன்றைய தினம், பெரி யவாளுக்கு பி¬க்ஷ செய்து வைக்க வேண்டாம். ஆகவே, வைத்தீஸ்வரன் கோயிலுக்குச் செல்வது எனத் திட்டமிட்டார். எனவே, பெரியவா ளிடம் சென்று, ''எனக்கு என்னவோ, எங்க குல தெய்வத்தைத் தரிசனம் பண்ணிட்டு வந்தா தேவலைன்னு தோணறது. பெரியவா உத்தரவு தரணும்!'' என்று தயக்கத்துடன் அனுமதி வேண்டி னார் பாலு.

உடனே, '''என் குலதெய்வமான வைத்தீஸ்வரன் வேற யாருமில்லே, பெரியவாதான்’னு அடிக்கடி சொல்வியே பாலு... இப்ப ஏன் போகணும்கறே?'' என்று குறும்புச் சிரிப்புடன் கேட்டார் பெரியவா.

எப்படியேனும் உத்தரவு வாங்கி விடுவதில் பரபரப்பாக இருந்தார் பாலு. ''இல்லே பெரியவா... சின்ன வயசுல முடி இறக்கினப்ப போனது. அப்புறம், குலதெய்வத்தை தரிசனம் பண்ணப் போகவே இல்லை. அதான்...'' என்று கெஞ்சாத குறையாகச் சொன்னார் பாலு. பெரியவா புன்னகையோடு உத்தரவு கொடுக்க, பாலு கிளம்பிச் சென்றார்.

வைத்தீஸ்வரனுக்கு நேர்ந்துகொள்ப வர்கள், நோய் தீருவதற்காக கை, கால் என வெள்ளியாலான உறுப்புகளை வாங்கி, ஸ்வாமிக்குக் காணிக்கையாகச் செலுத்துவார்கள். பெரியவாளின் வயிற்று வலி குணமாக வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்ட பாலு, வெள்ளியில் 'வயிறு’ வாங்கக் கடை கடையாக அலைந்தார். 'வயிறு’ கிடைக்கவே இல்லை.

உடலும் மனமும் சோர்ந்துபோனவ ராகக் கடை வீதியில் நடந்து கொண்டிருந்த பாலுவின் அருகில், கிழவி ஒருத்தி வந்து நின்றாள்.

''என்ன சாமி, வைத்தீஸ்வரருக்கு கொடுக்குறதுக்கு வயிறு தேடறியா? அது கடைகள்ல கிடைக்காது. ஆபீஸ்ல போய் கேளு. யாரோ விசேஷமா சாமிக்குப் போட்டதை எடுத்துப் பத்திரமா வெச்சிருக் காங்க. முக்கியமானவங்க யாருனா வந்து கேட்டா கொடுப்பாங்க. நீ கேட்டுப் பாரு, சாமி! உனக்குக் கொடுத்தாலும் கொடுப்பாங்க!'' என்று சொல்லிவிட்டு, அந்தக் கிழவி நகர்ந்தாள்.

பாலுவுக்கு ஒரே குழப்பம். 'யார் இந்தக் கிழவி? நான் வெள்ளியில் 'வயிறு’ வாங்க அலைவது இவளுக்கு எப்படித் தெரியும்? வழியும் காட்டிவிட்டுச் செல்கிறாளே!’ என வியந்தவர், கோயில் அலுவலகத்துக்குச் சென்றார்.

'பெரியவாளுக்கு வயிற்று வலி’ என்று சொல்லமுடியுமா? ஆகவே, சாதாரண பக்தரைப் போல, கோயில் அதிகாரியிடம் பேசினார் பாலு. பேச்சின் ஊடே... பாலு சிறு வயதில் படித்த மன்னார்குடி பள்ளியில்தான் அந்த அதிகாரியும் படித்தார் என்பது தெரிய வந்தது. சக பள்ளி மாணவர்கள் என்கிற இந்த சிநேகிதத்தால், கஜானாவில் பத்திரமாக வைத்திருந்த வெள்ளி வயிற்றை, 750 ரூபாய் ரசீதுடன் பாலுவுக்குக் கொடுத்தார் அந்த அதிகாரி.

பிறகென்ன... சந்நிதிக்குச் சென்று, ஸ்வாமியைத் தரிசித்து, மனதாரப் பிரார்த்தித்து, காணிக்கையைச் செலுத்திவிட்டுக் காஞ்சிபுரம் வந்துசேர்ந்தார் பாலு.

மடத்தை அடைந்தவர், ஆச்சரியத்திலும் ஆனந்தத்திலும் திளைத்தார். பெரியவாளின் வயிற்று வலி முற்றிலுமாக நீங்கியிருந்தது. அவரது முகத்தில் பழைய மலர்ச்சி குடிகொண்டு இருந்தது.

''பெரியவா அனுக்கிரகத்தால், குல தெய்வத்தை தரிசனம் பண்ணிட்டு வந்துட்டேன்'' எனச் சொல்லி நெகிழ்ந்த பாலுவை ஏறிட்ட மகா பெரியவா, ''சரிதான்... என் வயித்து வலியைக் கொண்டு போய், அந்த வைத்தீஸ்வரன்கிட்ட விட்டுட்டு வந்துட்டயாக்கும்!'' என்றார் புன்னகைத்தபடி!

சிலிர்த்துப்போனார் பாலு. நெல்லை அன்பரின் வயிற்று வலியை தான் வாங்கிக் கொண்ட மகா பெரியவாளுக்கு, பாலுவின் 'வைத்தீஸ்வரன்கோவில் பிரார்த்தனை’ மட்டும் தெரியாமல் போய்விடுமா, என்ன?!

Story of Lord Ayyapa

1

The descendants of Pandya dynasty discarded by Thirumala Naicker Diwan of Raja Vijayanagar, who was then ruling the Pandya Kingdom, comprising of Madurai,Tirunelveli, Ramananthapuram, were living scattered in places like Valliyur, Tenkasi, Shengottah, Achankovil and Sivagiri. At that time, Pandyas were ruling in many parts of Travancore. The descendants of Pandya dynasty belonging to Chempazhanattu Kovil, living in Sivagiri were given the right to rule the country of Pandalam, by the King of Travancore eight hundreds years ago. King Rajasekara was the direct descendant of this dynasty.

King Rajasekara was very talented, courageous and just in his deeds. People were living happily and prosperously during his regime. However, the king was very unhappy that he had no children and his subjects were also worried that he had no heir to inherit his kingdom. As per the wish of the queen, both of them prayed Lord Shiva for blessing them with a child.

clip_image002clip_image004Mahishasuran, Son of Ramban, undertook a severe penance (Dhavam). Lord Brahma tried to distract his concentration, but having failed in his attempts, he appeared before the Asura and blessed him with a boon. Mahishasuran asked Lord Brahma to give him a boon by which no man in the earth would be able to kill him, and Lord Brahma conferred the boon on him. Mahishasuran, armed with his boon, began to commit atrocities and murders on the earth and terrorised people. Fearing his wrath, people ran away to far away places.

The Devas seeing the atrocities committed by Mahishasuran came to the conclusion that only a divine power could kill him and approached Chandikadevi (Mahishasuramardhini) pleading to put an end to Mahishasura who was misusing the boon given by Lord Brahma. Chandikadevi set out on her mission and killed Mahishasura in a duel, on earth.

Mahishi daughter of Karamba, brother of Ramban undertook a severe penance in order to take revenge on the Devas, who were responsible for the death of her brother. Lord Brahma appeared and offered to confer on Mahishi any boon except that of immortality. Mahishi asked Lord Brahma to bless her with a boon by which nobody , except the son created out of the union of Vishnu (Hari) and Shiva (Haran), would be able to kill her. Lord Brahma gave the boon and Mahishi went to Devaloka and started harassing the Devas.

The Devas incurred the wrath of Durvasa Muni who cursed them. On the advice of Lord Mahavishnu that this curse could be removed only by administering Amrutham taken from Palazhi, the devas took it from the Palazhi, but the Asuras snatched it from them.Lord Mahavishnu inthe disguise of Mohini, went to theAsuras and got back the Amrutham and restored it to the Devas. When Lord Shiva, went to see Lord Mahavishnu who was in the guise of a Mohini succumbed to her beauty and out of their union, was born a child, who was name Dharmasastha. Dharmasastha grew at Kailasham. Lord Shiva, answered Rajasekara's prayer and ordered Dharmasastha to take the avathar of Ayyappan . On the day King Rajasekara went for hunting in the forest, Ayyappan took the form of a baby with a golden chain and bell around his neck and placed himself near the Pamba river.

King Rajasekara went for hunting in the forest adjoining the banks of River Pampa, along with his men. He started hunting courageously in the dense forest which was a sanctuary for many wild animals. After that hunting was over, King Rajasekara advised his men to take rest and sat there entertaining himself with the sight of the natural greenish beauty and the waterfalls, of the forest. At that time, he heard a child crying from somewhere in the forest. Surprised, he went round and reached the banks of River Pampa. There he saw a beautiful and divine child (i.e. Ayyappa) kicking its legs and crying out, and was in a dilemma whether to take the child to the Palace or leave it there itself.

While the King was engrossed in his thoughts, a Sanyasi appeared before him and told the King that he need not be afraid of the child and take him to the Palace and that the child belonged to Kshatriya dynasty capable of mitigating all sufferings. The Sanyasi further stated that since the Child had a gold bell around his neck, his name be called "MANIKANDAN" and when the child completed twelve years, the King would know his divine history. After uttering these words, the Sanyasi disappeared.

The King of Pandalam was very joyous, he took the child to his Palace and briefed the Queen about the incident. The King and the Queen, having prayed to Lord Shiva, for a child, were very happy that they had been blessed with a child. The people also felt happy that a heir to inherit the Kingdom after the King, has been found. However, the Diwan of the Kingdom who was thinking that he would be the next crown after Rajasekara was worried.

When the child, named Manikandan, began to grow in the Palace, everything began to prosper in kingdom. He was taught all martial arts and sastras and the Guru was surprised at his brilliance and agility and the extraordinary talents. The Guru came to the conclusion that he was not an ordinary child, but a divine power. After completing his education under the Guru, Manikandan approached the Guru to offer his Guru Dakshina. When Manikandan went to his Guru for his blessings, the Guru told him that he already knew that he was a divine power and he was blessed for having been given an opportunity to have Manikandan as a student. The Guru further told Manikandan that he had one request to make and that was that his only son who was dumb should be given speech. Manikandan called the Guru's son and put his hands on his head and immediately Guru's son had his speech. Manikandan requested the Guru not to reveal this to anyone and went to the Palace.

In the meanwhile, the Queen gave birth to a male child and the child was named RajaRajan. King Rajasekara, impressed with the talents of Manikandan, decided to crown him, treating him as his eldest son. He ordered the Diwan to make arrangements for the same. The Diwan hated this and started devising plans to prevent Manikandan from being crowned to the throne and to annihilate him. He tried various methods including poisoning of food, but failed in all these. However, Manikandan's body bore an injury due to these and ordinary physicians could not cure it. Lastly, Lord Shiva disguising himself as a physician, treated Manikandan's injury and cured him.

Having failed in all his attempts to kill Manikandan, the Diwan approached the Queen and told her that she had her own son, it was not correct to crown a person who came from the forest. He further told the Queen since Arthasastra itself has justified any misdeed if it was done to extract a good thing, he would suggest that the Queen should pretend as if suffering from severe headache and stomach pain and he would make the physician tell that only a tigress' milk should be brought to cure the Queen and since Manikandan would only go to the forest to bring the milk, he would be in danger from the wild animals and even if Manikandan returned without bringing the tigress' milk, the King's love for him would not be as before. The Queen, became a prey to the Diwan's plot and agreed to do what he told, so that her son could succeed the King to the throne.

The Queen, as told by the Diwan, cried out loudly that she was suffering from severe headache and stomach pain and the King, believing this, called the Diwan to bring in the best physicians to treat her. The Physician, brought by the Diwan examined the Queen and told the King that the Queen had been suffering from a dangerous disease and it could be cured only by applying Tigress' milk .The King sent several of his men to the forest for bringing this milk. The King understood that it was an impossible task and wanted his dear Queen to be cured at any cost and offered half of his Kingdom to anybody who brought the Milk.

When the King was thinking about this, Manikandan asked him to let him go to the forest promising to bring the milk. However, the King told him that he was awaiting to be crowned to the throne that he was also not of age and hence refused to let him go. Manikandan told the King, in spite of his refusal, he had to go lest he would be cursed for not curing the Queen. Since the King persisted in his refusal Manikandan wanted the King to promise to do something he wanted. The King gave the promise and asked him what he wanted and immediately Manikandan asked the King to permit to go to the Forest. The King felt disappointed that he had been tricked and with no other alternative permitted Manikandan to go to the forest

King Rajasekara made arrangements to send a group of his loyal men along with Manikandan, which however was refused by Manikandan on the ground that the tigress might run away seeing the crowd of soldiers. King Rajasekara sent along with Manikandan necessary foodstuffs and coconuts with three-eyes, in remembrance of Lord Shiva. The Panchabuthas, sent by Lord Shiva, accompanied Manikandan to Forest. However, on his way Manikandan, came to know the atrocities of Mahishi in the Devaloka, he went there and fought a battle with Mahishi. During the conflict, Manikandan threw Mahishi down to earth from devaloka and she fell on the banks of Azhutha River. Manikandan clashed with her at Azhutha river again.

At the end, of the battle between Mahishi and Manikandan at Azhutha River banks, Manikandan climbed up on her chest and danced violently. The impact of his dance was felt on the Earth and Devloka and the Devas were afraid. Mahishi knowing that the divine power dancing on her body was none other than the son of Hari and Haran, prostrated before Manikandan and died. This dance was witnessed by Lord Shiva and Mahavishnu from a place called Kalakatti. (It is said that Leela, daughter of Kavalan, a Maharishi, due to her husband's curse,was born as daughter of Karamban, with a face of Mahishi and freed herself from the curse and obtained Moksha by the grace of Shri Dharma Sastha, which is described in Sabarimala Temple as Malikapurathu Amma, by which name she has a temple there)

After killing Mahishi, Manikandan went to the forest for the tigress milk, when Lord Shiva appeared before him and told him that though he had done good for the Devas, still there was one main task and that was to give comfort to the King Rajasekara who was very concerned about him. Lord Shiva further told him that he could go to the Palace with Lord Devendran in the form of a tiger. With Manikandan on the tiger, all female devas in the disguise of a tigress and male Devas, as tigers started their journey to the Palace.

When Manikandan, with the tigers, approached the Palace, the people who ridiculed him when the started hisSabarimala_Ayappa_01_V journey to forest whether he wanted a toy tigresses, really got panicky seeing the violent bunch of animals and started running helter shelter. Just then, the same Sanyasi who appeared before King Rajasekara when he picked up Manikandan at the forest as a baby, appeared again at the palace and told King Rajasekara the real identity of Manikandan. Hearing this, the King stood in great surprise and silence. He saw Manikandan riding a tiger and people running away. Seeing the King, Manikandan descended from the Tige and told him that since the tigresses were there, he could get the Queen cured with their milk. King Rajasekara, fell at his feet and asked to forgive him for whatever happened without his knowledge, and asked him to send back the tigers as the Queens ailment had been cured the moment Manikandan went to the forest. On that day Manikandan reached the age of twelve.

King Rajasekara told Manikandan that the Diwan was responsible for all these things and hence he should be punished. However, Manikandan told the king that he need not punish the Diwan and all had happened only through the will of God, and he told further that time had come for him to go to Devaloka since the task for which he took avatar himself on the Earth is completed and asked the King what boon he wanted from him and he was ready to give it as he was much pleased by his devotion. Immediately, King Rajasekara told him that they wanted to raise a temple in his memory and suggest a suitable place for the temple. Manikandan aimed an arrow which fell at a place called Sabari, where in Sri Rama's era a Sanyasini called Sabari observed Dhavam. Lord Manikandan told the King to build the temple in that place and then he disappeared.

As per Saint Agasthya's advise, King Rajasekara laid the foundation stone for the building the Sabarimala Shrine. Bhagwan Manikandan, had made it clear that he would grace only those devotees who offer Dharshan after performing Vritha for fortyone days keeping themselves isolated from family desires and tastes and leading a life like Brahmacharya, thinking of good things always, and that while coming for his darshan, they shall carry the holy irumudi on their heads, as the Bhagwan did when he went to the forest to fetch tigress milk, and bathed in River Pampa raising slogans of Saranam and climb the eighteen stairs.

As graced by the Bhagwan King Rajasekara completed building of the temple with eighteen steps to reach it. When the King was thinking how to put Dharmasastha's figure in the temple for darshan to devotees, he recalled the words of the Bhagwan, the River Pampa was a holy river as River Ganga, Sabarimala was a holy place as Kasi. Dharmasastha sent Parasuraman to Sabarimala who carved the figure of Lord Ayyappa and installed it on the day of Makarasankranthi, the day on which the Makara Jothi appears. Every year lakhs and lakhs of people throng to Sabarimala irrespective of caste or creed and adorn themselves with garlands and irumudis, chants slogans on Lord Ayyappa, bathe in holy river Pampa, climb up the eighteen steps and get the grace of Lord Ayyappa, the Dharmasastha.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...